Appenzeller Sennenhund
Ad 1. Charakterystyka rasy
Appenzeller - jedna z ras szwajcarskich, pies średniej wielkości, przystosowujący się do warunków mieszkaniowych, który nad wszystko przekłada kontakt z właścicielem. Wszechstronny, nadający się do różnego typu szkolenia, doskonale sprawdza się w psich sportach i z pasją oddaje się powierzonemu mu zadaniu ( w Polsce mamy przedstawiciela tej rasy, który jest ratownikiem). Chętnie potowarzyszy w bieganiu czy jeździe na rowerze. Jeśli chcesz mieć psa, dla którego będziesz centrum świata i jesteś w stanie poświęcić mu uwagę, na którą zasługuje, to appenzeller jest trafnym wyborem! Appenzeler niezbyt przepada za obcymi, dlatego skutecznie poinformuje szczekaniem, że ktoś się zbliża. Jednak jeśli w pobliżu jest ukochany właściciel, obcy się nie liczy ;-) Będąc posiadaczem psa tej rasy nie licz na to, że będzie on współpracował z kimś innym - to TY będziesz najważniejszy! Appenzeller z radością wykona Twoje polecenie i gdy Ty jestes z niego zadowolony, on tez czuje się wspaniale. To znacznie ułatwia szkolenie, dzięki czemu appenzellery szybko się uczą. Jego sierść nie sprawia większych problemów, linieje tak jak inne rasy dwa razy do roku - zrzuca wtedy podszerstek i gubi trochę włosa, ale przez całą resztę roku nie ma problemu. Nie ma specjalnych wymagań pokarmowych, ma dość odporny żołądek. Dogaduje się z innymi zwierzętami domowymi.
Appenzeller to najsławniejszy po berneńczyku szwajcarski pies pasterski . Ta rzadka , naturalna rasa powstała z przemieszania psów wiejskich , które od zawsze były w regionie Appenzell , z psami licznych najeźdźców i ludów przemierzających obszar Szwajcarii poprzez wiele epok i wieków .
Jako psy pasterskie, zaganiające stada bydła i stróżujące, zostały ukształtowane pod wpływem środowiska i przeszły bardzo rygorystyczną selekcją, dzięki której ich cechy charakteru wzbudzają dzisiaj prawdziwy zachwyt . Dla pasterza i chłopa pies musiał strzec domu, być czujnym, nie uciekać, nie kłusować, chodzić przy nodze i po ścieżkach, a nie po uprawach, bronić w razie konieczności swojego pana, zostawić w spokoju inne zwierzęta domowe jak koty i kury, ciągać wózki na targ . Pies powinien być zdrowy, wytrzymały na zmiany pogody, posłuszny i mieć budzącą respekt postawę .
Wygląd ogólny: Trójkolorowy o umaszczeniu hawana (czekoladowy) z biało-brązowymi znaczeniami, średniej wielkości 48-56 cm , z masą 22-30 kg , z wyjątkowo lśniącą sierścią i wspaniałym zakręconym do góry ogonem . Muskularny, krępy o bardzo dobrej budowie i bystrym wyrazie. Oczy o kształcie migdała , ciemnobrązowe, nieco ukośnie osadzone. Nie wymaga specjalnej pielęgnacji, odporny na choroby i wszystko jedzący . Współczesny appenzeller to pies zadziwiająco wszechstronny. Cechuje go bezgraniczna energia i pracowitość. Jest najszczęśliwszy gdy przy boku pana towarzyszy mu w zajęciach dnia powszedniego, zawsze z ogromną uwagą słuchając poleceń i starając się je dokładnie wykonywać. Posiada instynktową chęć zaganiania bydła z wrodzonym silnym chwytem zębami za pęcinę, ale też instynkt opiekuńczy pilnowania stada, poszukiwania ludzi np. w lawinach, zgliszczach . Appenzellery są łagodne w stosunku do wszystkich zwierząt domowych, przy tym niezwykle wierne. Mają cechy sportowca i wytrzymałość niezbędną do pilnowania domu i posiadłości, ogromnie czujne, lecz niehałaśliwe. Nie uciekają, by kłusować i polować, trzymają się zawsze blisko domu. Psy te posiadają wielki temperament, zdumiewającą zręczność i szybkość dlatego nadają się do szkolenia agility i fly ball. Są nieco nieufne wobec obcych i nieprzekupne. Szybko i chętnie uczą się, są posłuszne i przyjazne przyjaciołom rodziny. Z właściwym postępowaniem i wychowaniem appenzellery nie są w ogóle kłopotliwe .Te wszystkie cechy charakteru czynią appenzellera wspaniałym towarzyszem, dającym nam radość życia. Wydaje się, że Appenzeller rozumie się z człowiekiem "bez słów." Szczęśliwy, że może mu służyć, odważny i nadzwyczaj inteligentny. Nie szczeka bez potrzeby ani ucieka na spacerze, choć może się zdarzyć, że będzie "zaganiał" napotkane zwierzęta i członków swego stada. Wie, że za dobrze wykonaną pracę czeka go nagroda i dla tej pochwały od pana zrobi wszystko. Ich nieufność wobec obcych i nieprzekupność sprawia, że doskonale nadają się na stróża i opiekunów dzieci.
Appenzeller od małego będzie stale pilnował swego przewodnika, dlatego właściciel nie może go od siebie izolować, skazując na samotność.Appenzeller juz jako małe szczenię wykazuje charakterystyczne dla rasy cechy.Jest bardzo żywiołowym ,niesamowicie wesołym i wzbudzającym zachwyt przechodniów szczeniakiem.Wszystko go interesuje,jest ciekawy świata i bardzo wcześnie i szybko *łapie*moje polecenia . Nauki siadania nauczyłam swoją 8 tyg.sunie w przeciagu 10 minut-oczywiście za pomoca smakołyku.Teraz gdy ma już dwa lata znamy się i rozumiemy bez słów. Czasem odnosze wrażenie ,że appki szybciej wiedzą co zrobie niżeli ja.Trzymanie appenzellerów w hodowlanych boksach niszczy jego charakter. Ważne jest więc od kogo kupuje się szczenię, w jakich warunkach żyło stado i czy było właściwie socjalizowane. Korzystając z jego wspaniałych cech musimy mieć wciąż na uwadze proces doboru naturalnego, aby tę rzadką rasę zachować i doskonalić w służbie człowieka : ratownictwie, dogoterapii, przewodników niewidomych, sporcie czy naszych wiernych towarzyszy trudu codziennego. Te wymogi może spełnić tylko hodowca wielbiciel rasy. Pierwsze polskie appenzellery przyszły na świat w sierpniu 2002 roku. Są prawdziwą dumą suczki Fantasji from Balihara ranch i psa Irko v. Brunggberg oraz szczęśliwych właścicieli. I.Rynkiewicz
Kraj pochodzenia: Szwajcaria
Wykorzystanie, rola: Do poganiania bydła, jako strażnik gospodarstw, pies domowy i zagrodowy, obecnie także do wykonywania różnorodnych prac oraz jako przyjazny pies rodzinny
Klasyfikacja FCI: Grupa 2., Sekcja 3.
Wygląd ogólny: pies średni, o budowie prawie kwadratowej, proporcjonalne części ciała, szata trójkolorowa. Muskularny o śmiałym wyglądzie. Proporcje: wysokość w kłębie do długości korpusu = 9:20, raczej zwarty niż długi. Długość kufy do długości czaszki = 4:5
Zachowanie temperament: żywy, pełny wigoru, pewny siebie, godny zaufania i odważny. Lekko podejrzliwy w stosunku do obcych. Wesoły łatwo się uczy.
Głowa: lekko klinowata, czaszka stosunkowo płaska, równomiernie zwężająca się w kierunku kufy, stop lekko zaznaczony.
Nos: u psów czarnych: czarny, u psów brązowych: brązowy. Uzębienie mocne pełne, regularny zgryz nożycowy, tolerowany cęgowy oraz brak przedtrzonowców P1 i trzeciego trzonowca M3.
Policzki: słabo zaznaczone.
Oczy: raczej małe, migdałowe, niewyłupiaste, o żywym wyrazie, u psów czarnych ciemnobrązowe, ubrązowych jaśniejsze, ale możliwie najciemniejsze.
Uszy: osadzone stosunkowo wysoko i szeroko. Gdy pies jest spokojny zwisają płasko i przylegają do policzków, gdy pies jest czujny podniesione u nasady i zwrócone do przodu. Trójkątne z zaokrąglonymi końcami.
Szyja: średniej długości, mocna i kształtna.
Korpus: zwarty i pokaźny.Grzbiet: umiarkowanie długi, mocny i prosty.
Lędźwie: krótkie i umięśnione.
Zad: krótki, przedłużenie grzbietu.
Klatka piersiowa: szeroka, głęboka sięgająca łokci.
Brzuch: lekko podkasany.
Ogon: osadzony wysoko, mocny, średniej długości, obficie owłosiony. W ruchu ogon noszony mocno skręcony na zadem, na boku lub pośrodku. Kończyny przednie dobrze umięśnione. Widziane z boku, proste i równoległe, rozstawione nie za blisko siebie.
Kończyny tylne: dobrze umięśnione, widziane z tyłu, proste i równoległe. Wilcze pazury musza zostać usunięte. Ruchy Dobry napęd z tyłu, długi wyciągnięty krok z przodu. Kończyny widziane z tyłu lub przodu poruszają się w linii prostej.
Szata: podwójna, zbita i prosta.
Włos: okrywowy gruby i lśniący. Podszerstek gruby, czarny, brązowy lub szary. Nie powinien być widoczny przez włos okrywowy. Lekko falista szata na kłębie i grzbiecie tolerowana, ale nie pożądana.
Maść i znaczenia: podstawowy kolor czarny lub hawana brąz z symetrycznymi rudymi i białymi znaczeniami. Małe rude cętki nad oczami. Rude znaczenia na policzkach, klatce piersiowej (po lewej i prawej stronie), jak również na nogach, gdzie kolor rudy musi być położony między czarnym lub brązowym a białym. Białe znaczenia: biała strzałka, która biegnąca od nosa do rejony czaszki, może częściowo lub całkowicie przykrywać kufę. Białe na wszystkich czterech łapach, końcu ogona, tolerowana biała cętka na karku lub pół kołnierza, cienki biały pierścień wokoło szyi tolerowany.
Rozmiary: psy: 52-56 cm w kłębie, suki: 50-54 cm w kłębie. Tolerowana różnica 2 cm.
Wady: każde odstępstwo od wyżej wymienionych cech, powinno być uważanę za wadę i ocenione zależnie od stopnia jego znaczenia. Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra w mosznie.